kendime o kadar acıyorum ki bir gün bir yerde karşılaşsam kendimle kolumdan tutup
n'olur yapma böyle bu kadar sıkma canını bak ilerde başına bir şey gelecek sırf bu yüzden. üzülme, sabret hepsi geçecek biraz daha sabret bitecek hepsini unutacaksın bir daha aklına gelmeyecek hiçbiri. diycem.

kolundan tutulan (kendim) cevap veriyor:

hiçbir zaman bir insan nasıl katil olur diye düşünmedim biliyor musun? çok küçükken bile... hep mantıklı geldi. ölmek ya da öldürmek hiç abnormal değil bence. hayattan istediğim şeyler o kadar küçük ki küçücük minicik ama yok olmuyor hiçbir lüksüm yok üvey evladım galiba ben. sanki her şey herkes canlı ya da cansız hepsi benim canımı sıkmak, moralimi bozmak için birbirleriyle anlaşmış, yemin etmişler gibi. halbuki ben kimseye siz hepiniz ben tek falan diye savaş açmadım. neden öyle algılanıyorum bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum. bildiğim tek şey beklentilerimin gerçekten çok çok çok küçük olduğu. son noktaya kadar fedakarlık yapıyorum zaten. çoğu şeye çoktan alıştım artık dokunmuyor bile. Ve biliyor musun? dokunmuyor olması o kadar kötü ki... alışmak, tepkisizleşmek, unutmak. Üzülmek, ağlamak, kendine zulmetmek bir tepkidir aslında sürekli onu düşünmek, kafaya takmak da bir tepkidir. iğrenç olan her şeyin normal olduğunu düşünüp, normal davranmak.

yazmak gerçekten rahatlatıyor beni. ımmm bakalım bakalım tek değilmişim aslında beni rahatlatan bir şey varmış :)